آیا آیه 64 سوره نساء و یوسف 97 تایید بر توسل می باشد؟

آیا آیه 64 سوره نساء و یوسف 97 تایید بر توسل می باشد؟ نظر جنابعالی در این مورد چیست؟

جواب:

نکته اولی که مقدمتا باید خدمت شما عرض کنیم این است که آنان که غیر خدای سبحان بعنوان مثال  از پیامبران و اولیاء توسل می کنند و مستقیماً از خداوند حاجت خود را نمی خواهند متاسفانه این دو آیه را به نفع خودشان تفسیر  کرده و بعنوان دلیل نشان می دهند:

وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا

و ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر آنكه به توفيق الهى از او اطاعت كنند و اگر آنان وقتى به خود ستم كرده بودند پيش تو مى ‏آمدند و از خدا آمرزش مى‏ خواستند و پيامبر [نيز] براى آنان طلب آمرزش میکرد قطعا خدا را توبه‏ پذير مهربان مى‏ يافتند.(نساء64)

قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ

“گفتند اى پدر براى گناهان ما آمرزش خواه كه ما خطاكار بوديم” (یوسف 97)

آن چه که در این آیات مهم است و باید مورد توجه قرار گیرد اینکه  در آیه خدای متعال می فرماید طلب آمرزش را از خدا بکنید نه از غیر خدا. ” و پيامبر [نيز] براى آنان طلب آمرزش میکرد”  یعنی این کار را ما هم به یکدیگر می نماییم و برای برادران مسلمان  طلب آمرزش می نماییم. یعنی این دو آیه بر جواز توسل به غیر خدا دلالت نمی‌کند

علاوه بر این ما با دو وسیله می ‌توانیم رضایت خداوند را به‌ دست بیاوریم:  دعا و کارهای نیک.  و باید این را درک کنیم اگر به دستورات خدای متعال عمل نمی کنیم دعای ما هیچ ارزشی نخواهد بود.

در کتاب خود خدای متعال می فرماید:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از خدا پروا كنيد و به او تقرب جوييد و در راهش جهاد كنيد باشد كه رستگار شويد

در این آیه منظور از وسیله و تقرب این  است که مومنان بعد از تحصیل تقوی باید به آن توجه کنند. وسیله هر چیزی است که انسان را به خدا نزدیک می کند و این وسیله از نوع افعال می باشد ، مانند نماز، روزه، حج، جهاد، و نمی تواند انواع اشخاص یا از نوع اشیاء باشد.

نکته ای دیگر که باید توجه کنیم این است که اهل تشیع وسیله را اشتباه فهمیده و بجای خدای متعال از ائمه و قبور طلب آمرزش می کنند  و ائمه را نزد خدا واسطه قرار می دهند و به جواز این کارها از روایات ائمه خود دلایلی می آورند، ولی متاسفانه ائمه خود را خوب نمی شناسند. یک مثالی در این مورد به حضورتان عرض کنم:

 امام علی بن حسین که چهارمین امام اهل شییعه محسوب می شود در کتاب خود که با نام ” صحیفه سجادیه” معروف می باشد در باره وسیله می گوید:

“واجعل القرآن وسیلة لنا الی اشرف منازل الکرامة و سلّماً نعرج فیه الی محلّ السلامة و سبباً نجزی به النجاة فی عرصة القیامة و ذریعة نقدم بها علی نعیم دارالمقامة” خدایا قرآن را برای ما وسیله ای برای رسیدن به شریف ترین منزل های کرامت قرار ده و نردبانی که با آن به محل سلامت صعود و عروج کنم و سببی که با آن در عرصه قیامت نجات پیدا کنم و وسیله ای قرار ده تا با آن بر نعمت خانه اقامه یعنی قیامت قدم بگذارم”

توجه کنید  خود امامان دستورات کتاب خدا را-نماز، روزه و الخ- برای تقرب به خدا وسیله قرار دادند ولی آنان که خودشان را پیرو همان امامان می دانند قران را بکنار گذاشته از اولیاء و پیامبران طلب آرزش می نمایند.

از مطالب مذکور به این نتیجه می ‌رسیم که توسل جستن و واسطه قرار دادن انسان‌ها و  همچون انبیا و امامان و اولیا با توحید منافات دارد.