حقیقت روح

حقیقت روح
روح از بدن مانند خانه ای برای خود استفاده می کند، و وقتی به خواب می رویم از آنجا خارج می شود. و هنگام بیدار شدن دوباره به بدن باز می گردد.
بدن میت، مانند خانۀ ویران شده می ماند. تا دوباره آن خانه بنا نشود روح نمی تواند به آنجا باز گردد. این آیه این موضوع را توضیح می دهد:
اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى.
خداوند هنگام مرگ روحها را می گیرد، و کسانی که نمرده اند را در خواب از آنها می گیرد. کسی که حکم مرگش را داده می گیرد و بقیه را تا زمانی که وقتش برسد رها می کند. (سورۀ زمر 39/42)
به طور واضحتر می توان معنی آیه را چنین بیان کرد:
خداوند در هنگام مرگ نفسها را وفات می کند. وفات نفسی که نمرده، در خواب می باشد. نفسی که حکم مرگش داده شد را می گیرد، و دیگری را تا وقت موعود رها می کند.
در آیه کلمۀ “موت” و “وفات” به کار برده شده. (یتوفی= مفعول فعل نفسها و هم فاعل منام یعنی در خواب می باشد). وبنا به (موت) هر شخص دو نفس وجود دارد، یکی نفسی که وفات می کند و دیگری نفسی که در هنگام خواب می میرد.
از رابطۀ بین آیات متوجه می شویم که خواب رفتن و مرگ برای بدن است و وفات یافته روح می باشد.

(وفی)در عربی ریشۀ وفات است که به معنی رسیدن به پایان می باشد. وفات یافتن یعنی پایان یافتن کار است. در هنگام مرگ و یا خواب (توفی)، چون روح کاری برای انجام ندارد خداوند آن را از بدن جدا می کند.
از دست دادن زنده بودن به معنای مرگ است. (موت)، بدن به خواب رفته و مرده می باشد. روح نه می میرد و نه می خوابد. در انسان روح و بدن باهم اجین شده می باشد. به هر دو آنها نفس گفته می شود. قرآن از صحبت روحی که از بدن جدا شده ما را مطلع می کند:
حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ. لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ
هنگامی که مرگ به یکی از آنها می آید، می گوید که: پروردگارا! مرا باز گردان. شاید در دنیایی که ا ز آن جدا شدم کار نیکی انجام دهم. خیر، این سخن اوست. در پشت آنها تا زمانی که دوباره زنده شوند تا روز برزخ مانع وجود دارد.(سوره مؤمنون 23/99-100)
اولین پیوند روح و بدن در رحم مادر اتفاق می افتد.
خداوند چنین می فرماید:
وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَكُمْ أَزْوَاجًا.
“خداوند شما را بعد از خاک، از تخمک بارور شده آفرید. بعد شما را به شکل زوج در آورد.” (سوره فاطر 35/11)

در آیات، هنگامی که د رآخرت دوباره بدن خلق شده و روح و بدن جفت می شوند (وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ). در (آیۀ تکویر 81/7) بیان شده .
خواب برای استراحت بدن لازم است. مرگ حقیقتی است که از آن برای هیچ کس فراری وجود ندارد. بار گرداندن روح به بدن در قیامت در یک چشم به هم زدن انجام می شود.
خداوند چنین می فرماید:
وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا أَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
آن زمام رسید اما مانند یک نگاه کوتاه می ماند و یا نزدیکتر. چ.نکه خداوند همه چیز را بر یک کفه می گذارد.(سوره نحل، 16/77)
لَمْح الْبَصَرِ، به معنای نگاه است. در نگاه چشم بر هم زده می شود. خداوند بین دنیا و آخرت را به آن تشبیه کرده است. کسی که مرده به این دنیا چشمهایش را بسته و دوباره زنده شده و چشمهایش را باز می کند. دوباره زنده شدن در این دنیا اتفاق می افتد. روح در آن زمان دوباره با بدن جفت می شود و انسان چشمهایش را می گشاید و انسان احساس می کند که از خواب بیدار شده. کافر، عذاب قبر را مانند کابوس می پندارد وچنین می گوید:
يَوْمَ يَدْعُوكُمْ فَتَسْتَجِيبُونَ بِحَمْدِهِ
خداوندا چه کار خوبی کردی ما را بیدار کردی! (سوره اسرا 17/52)
و هنگامی که سختی های روز محشر را می بیند چنین می گوید:
قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا
حیف شد به ما! چه کسی ما را از جایی که خوابیده بودیم بیدار کرد؟ (یاسین 36/52)
برای درک هر کس می توان گفت که، مرگ مانند خوابیدن است. آیات بالا نشان دهندۀ این می باشد.