حضانت بچه
حضانت یعنی پرستاری و تربیت بچه برای زمان مقرر شده است که حق مادر محسوب می شود. اما مادر از لحاظ حقوقی به پذیرش این مسؤلیت مجبور نمی شود. فقط در حالی که کسی دیگر نباشد که این مسؤلیت را بپذیرد، وادار می شود که حضانت فرزند را قبول کند. بعد از گرفتن طلاق زن حق دارد بابت حضانت بچه از پدر او نفقه طلب کند. اگر مادر مسکن نداشته باشد، برای زندگی با بچه اش می تواند مبلغ اجاره خانه را طلب کند. اگر مادر با کسی ازدواج کند، حق حضانت بچه از او سلب می شود، چرا که ازدواج مادر می تواند آسیبی برایش وارد کند. اما اگر مادر با یکی از اقارب نزدیک، مثلا عموی بچه ازدواج کند، حق حضانت باقی خواهد ماند. اگر فرد بیگانه، که با مادر بچه ازدواج کرده، مخارج و مسؤلیت فرزند زنش را به خاطر علاقه به زن و یا برای رضایت خداوند قبول کند، کسی حق ندارد به زور بچه را از مادرش بگیرد. چه بسا فرد بیگانه بهتر از خویشاوندان او بتواند از عهده بچه داری بر بیاید.
تا زمانی که پسر بچه بتواند کار هایش را مستقل انجام دهد (سن 7، 8 یا 9 سالگی)، پیش مادر می ماند و بعد به پدر داده می شود تا زندگی مردانه را از او یاد بگیرد. اما دختر تا سن بلوغ پیش مادر می ماند، از این به بعد چون نیاز است، به پدر و یا جد داده می شود.
اگر در زمان حضانت بچه کسی بخواهد بچه را از مادر بگیرد، مادر حق دارد مانع شود. اما نمی تواند مانع دیدار پدرش شود . بعد از اتمام دوران حضانت همین طور مادر هم می تواند هر وقت فرزندش را زیارت کند، و کسی حق ندارد از این کار ممانعت کند.
