امر به معروف و نهی از منکر و عدم اکراه

امر به معروف و نهی از منکر و عدم اکراه

اگر اکراه در دین نباشد، امر به معروف و نهی از منکر را چگونه بفهمیم؟

امر به معروف و نهی از منکر یعنی فراخواندن به انجام چیزی و یا باز داشتن از چیزی است که در آن اجبار نیست. حتی خداوند هم وقتی می فرماید “نماز را بر پا دارید” و یا “زکات بپردازید” اجبار نمی کند، بلکه امر می دهد.

وقتی به فرشتگان دستور سجده کردن را داده و شیطان از آن سرپیچی کرد، خداوند شیطان را مجبور نکرد که از او پیروی کند.

به خاطر عصیان از جنس همان گناهش مجازات کرد. شیطان تکبر ورزیده و خداوند  ذلیلش کرد:

قَالَ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَاخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ الصَّاغِرِينَ [1]

فرمود از آن [مقام] فرو شو تو را نرسد كه در آن [جايگاه] تكبر نمايى پس بيرون شو كه تو از خوارشدگانى.

پس،  هم در امر به معروف و هم در نهی از منکر هیچ اجباری نیست، و  منافاتی هم با “لا اکراه فی الدین” ندارد.