در قرآن، دو تعبیر برای بیان کسانی که کتابهای الهی در دست دارند استفاده می شود. یکی “اوتوالکتاب/آنهایی که به آنها کتاب داده شد. این یک بیان کلی است و بدون در نظر گرفتن سویۀ دانش آنها در مورد کتابهایشان، همۀ جامعه را در بر می گیرد(نساء4/47، 131؛مائده5/5). مورد دیگر “اهل الکتاب” است. این مفهوم به کسانی که از محتوای کتابها آگاه هستند، اشاره می کند. اهل کتاب همیشه برای کسانی به کار برده می شود که آیات خدا را درک میکنند، آنها شاهد حقیقت هستند و می دانند چگونه آنها را پنهان کنند(بقره2/109، آل عمران 3/70،71،98،99؛ ؛ نساء4/171، مائده5/15). در آیۀ 78 سورۀ بقره، کسانی که محتوای کتاب های خود را نمی دانند، اُمی نامیده شده اند. در آیۀ 79 سورۀ بقره هم، با به کار بردن این عبارت در بارۀ کسانی که محتوای کتاب های خود را می دانند تفاوت به وضوح بیان شده است: ” پس وای بر آنانی که با دستان خویش کتابی می نویسند، سپس گویند این از نزد خداست؛ تا با آن بهای اندکی/زودگذربه دست آورند. پس وای بر آنان از آن چه دست هاشان نوشت و وای بر آنان از آن چه به دست می آورند!
