ه نظر شما این امر منطقی است؟
یکی دیگر از آیات قرآنی که به نظر ما درست فهمیده نشد، آیه ۱۵ سوره حج می باشد. برای توضیح خود آیه را با چند تا ترجمه آن می آوریم:
مَن کَانَ یَظُنُّ أَن لَّن یَنصُرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ فَلْیَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاء ثُمَّ لِیَقْطَعْ فَلْیَنظُرْ هَلْ یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ مَا یَغِیظُ
· فولادوند: هر که مىپندارد که خدا [پیامبرش] را در دنیا و آخرت هرگز یارى نخواهد کرد [بگو] تا طنابى به سوى سقف کشد [و خود را حلقآویز کند] سپس [آن را] ببر د آنگاه بنگرد که آیا نیرنگش چیزى را که مایه خشم او شده از میان خواهد برد
· مکارم: هر کس گمان میکند که خدا پیامبرش را در دنیا و آخرت یاری نخواهد کرد (و از این نظر عصبانی است هر کاری از دستش ساخته است بکند) ریسمانی به سقف خانه خود بیاویزد و خود را از آن آویزان نماید و نفس خود را قطع کند! (و تا لب پرتگاه مرگ پیش رود) ببیند آیا این کار خشم او را فرو مینشاند؟!
· خرمشاهی: هرکس گمان مىبرد که خداوند هرگز او [پیامبر] را در دنیا و آخرت یارى نمىکند، ریسمانى به سقف خانه[اش] ببندد[و به گردن اندازد] سپس [آن یا نفس خود را] ببرد و بنگرد آیا این تدبیر او مایه خشمش را از بین مىبرد؟
به این شکل وقتی آیه را بخوانیم، به نظر شما غیر منطقی نمی آید؟ یعنی کسی که گمان می کند، خداوند یاری نکند به پیامبر(؟!) باید خود را دار بزند؟ چرا آخر؟ اگر به خاطر این باشد که گمان کننده کافر است، پس باید از عدم امداد الهی به پیامبر خوش حال شود. اما اگر مؤمن باشد، چرا این فکر را کرده و فرضا اگر همین طور باشد، چرا به جای اطمینان دادن، خداوند می فرماید، خود را دار بزن؟ تازه، بعد از این که خود را وسط اتاق دار زده باشد، مگر مجال نیگریستن را دارد که و بنگرد آیا این تدبیر او مایه خشمش را از بین مىبرد، باشد؟!
اما برای درست فهمیدن آیه مذکور باید به روش صحیح تفسیر قرآن با قرآن رجوع کرد. باید آیات مرتبط که ما قبل می باشد بررسی کرد:
· وَمِنَ النَّاسِ مَن یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ* یَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُ وَمَا لَا یَنفَعُهُ ذَلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِیدُ* یَدْعُو لَمَن ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِن نَّفْعِهِ لَبِئْسَ الْمَوْلَى وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ* إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ
بعضی از مردم خدا را تنها با زبان میپرستند (و ایمان قلبیشان بسیار ضعیف است) همین که دنیا به آنها رو کند و نفع و خیری به آنان رسد حالت اطمینان پیدا میکنند اما اگر مصیبتی به عنوان امتحان به آنها برسد دگرگون میشوند و به کفر رو میآورند! و به این ترتیب هم دنیا را از دست دادهاند و هم آخرت را و این خسران و زیان آشکاری است!* او وسیله بین خود و خدا را میخواند که نه زیانی به او میرساند، و نه سودی، این گمراهی بسیار عمیقی است!* او کسی را میخواند که زیانش از نفعش نزدیکتر است، چه بد مولا و یاوری، و چه بد مونس و معاشری!* خداوند کسانی را که ایمان آوردهاند و عمل صالح انجام دادهاند در باغهائی از بهشت وارد میکند که نهرها زیر درختانش جاری است (آری) خدا هر چه را اراده کند انجام میدهد.
خداوند بعد از این که وسیله جستن (من دونه) کسی که بین خداوند و بنده خدا را انتقاد کرده، آن را زیان و خسران دنیا و آخرت خوانده است. اگر در اطراف خود مان نگاه کنیم، خواهیم دید که خیلی ها در زمان سختی و مشکلات رو به توسل جستن می آورند و خداوند این کار را نادرست می خواند. بعد در ادامه می فرماید:
مَن کَانَ یَظُنُّ أَن لَّن یَنصُرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ فَلْیَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاء ثُمَّ لِیَقْطَعْ فَلْیَنظُرْ هَلْ یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ مَا یَغِیظُ
هر کس گمان میکند که خدا اورا (نه پیامبر را!) در دنیا و آخرت یاری نخواهد کرد ریسمانی به آسمان، یعنی دعا و نیایش کند وامیدش را از هر وسیله دیگر قطع کند! ببیند آیا این کار مشکلی را که خشم او را برانگیخته بود، می برد؟
این معنی آیه کجاست، و خود را وسط اتاق دار زدن کجاست! قضاوت با شما، کاربران گرامی!
