سلام علیکم.
اگر دفاع از نفس واجب هست، پس چرا در قران کریم در داستان پسران حضرت آدم یکی از برادران به برادر دیگر می گوید ” اگر تو براى کشتن من دستت را به سویم دراز کنى، من هرگز براى کشتن تو دستم را دراز نخواهم کرد؟
پاسخ:
علیکم السلام
هر انسانی حق دارد در هنگام مواجه شدن با خطر به دفاع از جان، مال و ناموس خود و افرادی که دفاع از آن‌ها بر وی واجب است، اقدام کند. انسان از این حق برخوردار است که برای جلوگیری از آزار و زیان و ضرر هایی که مال و جان و آبروی او را تخویف و ترهیب می نماید دفاع و حمایت کند و در برابر متجاوز بایستد.
اما آن آیه ای که در باره فرزندان حضرت آدم سخن می گوید و شما در سوالتان آن آیه را ذکر کردید می فرماید:
“لَئِن بَسَطتَ إِلَىَّ یَدَکَ لِتَقْتُلَنِى مَآ أَنَاْ بِبَاسِطٍ یَدِىَ إِلَیْکَ لِأَقْتُلَکَ إِنِّى أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَلَمِینَ” (مائده 28)
(یکی از پسران آدم به برادرش گفت:) اگر تو براى کشتن من دستت را به سویم دراز کنى، من هرگز براى کشتن تو دستم را دراز نخواهم کرد، زیرا من از خداوند، پروردگار جهانیان بیم دارم”
توجه کنید، در آیه برادرش می گوید من قصد کشتن تو را ندارم، نه آنکه از خود هم دفاع نمى کنم، یعنی وی حکیمانه و به آرامی سخن می گفت و مسیر گفتگو را انتخاب می كرد، نه آلوده کردن دستش به خون برادرش.
