کلمه رهبان به معنی "حذر کردن" ، خودداری از گناهان" می باشد که از مصدر "رهب" گرفته شده است. خوف از خدای تعالی، خودداری از گناهان به ترس خدا، و جمع کلمه راهب است. و راهب به كسي گويند كه خود را به لباس رهبت و ترس از خدا درآورده باشد، و ليكن استعمال آن در عابدان نصاری غلبه يافته است
در کتب تفسیر منظور از رهبان بطوری کلی "آنان که از خدا می ترسند" و "عابدان" و کسانی که دعوت حضرت عیسی (ع) را قبول کرده و پیرو شریعت آن حضرت هستند.
در دین مسیحیت رهبان در صلاحیت عفو کردن گناهان مسیحیان می باشند و نذر و صدقه از پیروان خویش قبول می کنند. در زبان (ترکی یا فارسی) به آنان کشیش می گویند. بدون شک اینچنین عملی در دین اسلام قابل قبول نیست، چون بجای اطاعت خدا رهبان را اطاعت می كنند و به گفته‌های ايشان گوش فرا مي‌دهند، و بدون هيچ قيد و شرطی ايشان را فرمان می برند، و حال آنكه جز خدای تعالی احدی سزاوار اين قسم تسليم و اطاعت نيست.
ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَآتَيْنَاهُ الْإِنجِيلَ وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ
و از پی آنان باز رسولان دیگر و سپس عیسی مریم را فرستادیم و به او کتاب آسمانی انجیل را عطا کردیم و در دل پیروان (حقیقی) او رأفت و مهربانی نهادیم و لیکن رهبانیّت و ترک دنیا را از پیش خود بدعت انگیختند، ما بر آنها جز آنکه رضا و خشنودی خدا را طلبند (در کتاب انجیل) ننوشتیم و باز آنها چنان که باید و شاید همه مراعات آن را نکردند، ما هم به آنان که ایمان آوردند پاداش و اجرشان را عطا کردیم و لیکن از آنها بسیاری به راه فسق و تبهکاری شتافتند. (الحدید 27)
باید عرض کرد که به نظر ما رهبانیت (صاحبان تقوی، خوف از خدای تعالی) فقط متعلق به دین مسیحی نیست بلکه در همه ادیان این چنین اشخاص وجود دارد.
يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ
ای بنی اسرائیل، به یاد آرید نعمتهایی که به شما عطا کردم، و به عهد من وفا کنید تا به عهد شما وفا کنم، و تنها از من بر حذر باشید. (بقره 40)
بسیاری از مردم به این اشخاص باور می کنند و به آنان اعتقاد دارند و به آنها با اسامی و القاب مختلف گذاشتند و در نتیجه آنان را مثل رجال الدین می شناسند و خودشان هم با پیروی آنان به ضلالت دچار می کنند.
در این باره خدای تعالی می فرماید:
اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَاباً مِّن دُونِ اللّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُواْ إِلاَّ لِيَعْبُدُواْ إِلَـهاً وَاحِداً لاَّ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ
آنها دانشمندان و راهبان خود و مسیح پسر مریم را خدایانی به جای خداوند اتخاذ کردند ، در حالی که مأمور نشدند جز به آنکه خدای یگانه ای را بپرستند که معبودی جز او نیست ، منزه است از آنچه شریک او می سازند. (توبه 31)
از کتاب "رجال الدین در قران" (آیدین ملاییم) انتشارات وقف سلیمانیه، استامبول، 2016، ص. 61-62
