در مورد مسئله خروج ادرار بعد از وضوء و هنگام نماز، ممکن سه حالت داشته باشد:
1- در صورتیکه ادرار کم کم و بصورت مستمر خارج میشود و بند نمیشود، چه قبل از استنجاء وچه بعد از، و چه بعد از وضوء و چه هنگام نماز، که به این حالت "سلس بول" میگویند و یکنوع بیماری بشمار میرود، و حکمش آنست که برای هر نماز فرضی باید وضوء بگیرد و هنگامی که وضوء میگیرد باید بعد از دخول وقت نماز باشد، مثلا برای نماز ظهر، باید صبر کند تا وقت نماز ظهر وارد شود و سپس وضوء را برای نماز بگیرد، و برای نماز عصر دوباره باید وضوء بگیرد ولی بعد از دخول وقت نماز عصر، در ضمن بارچه ای به آلت تناسلی اش میبندد تا ادرار در لباسش پخش نشود.
2- حالت دوم اینست که ممکن است در حین استنجاء ادرار بند میشود ولی کمی بطول میانجامد، و یا بعد از وضوء گاهگاهی کمی ادرار خارج میشود ولی بعد از آن بند شود، که در اینصورت ابتدا باید صبر کند تا اینکه تمام ادرار خارج شود، و سعی کند مدت زمان زیادتری قبل از نماز استنجاء کند وقبل از نماز بدون اینکه استنجاء کند دوباره آلتش و لباسش را (اگر خیس شده باشد) بشوید و سپس برای نماز وضوء بگیرد.
3- در حالت ممکن است که ادرار خارج نشود، ولی احساس کند که ادرار خارج میشود چه بعد از وضوء و چه هنگام نماز، که در اینصورت نباید خود را تسلیم وسواس کند، زیرا این وسواس یکی از پله های شیطانیست که بنده را وادار به ترک آن عبادت کند، و باید فهمید که یقین با شک و تردید از بین نمیرود و همیشه قاعده فقهی "انّ الیقین لا یزول بالشک" (یقین با شک و تردید از بین نمیرود) را در مَدّ نظر خود بگیرد تا جایی برای وسواس شیطان باقی نگذارد. لذا اگر در حین نماز اینوع وسواس به او دست دهد نمازش را قطع نکند، زیرا پیامبر صلی الله علیه و سلم در مورد کسی که در حین نماز احساس کند که باد از او خارج میشود فرموده است: "لا ینفتل – أو لاینصرف – حتی یسمع صوتا أویجد ریحا" (متفق علیه)، یعنی: "از نماز خارج نشود مگر اینکه صدایی بشنود ویا بویی را احساس کند". لذا در مورد ادرار نیز بهمین منوال، ولی اگر بصورت وضوح یقین حاصل کرد و متاکد شد که ادرار حتما خارج شده، پس نمازش باطل میشود و قطع میکند و آلت و جای ادرار را میشوید و دوباره نماز را بر پا میکند.
