شرط اساسی زندگی و مرگ ما برای خداوند آن است که آنچه که او فرموده است انجام دهیم.
قُلۡ إِنَّ صَلَاتِی وَنُسُكِی وَمَحۡیَایَ وَمَمَاتِی لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَـٰلَمِینَ [سورهٔ انعام: ١٦٢]
ترجمه: بگو: «بی‌گمان، نمازم و قربانی‌هایم و زندگی و مرگم همه برای الله ـ پروردگار جهانیان‌ـ است.
اگر اوامر خداوند را مطابق میل خود تفسیر و تطبیق کنیم به این معناست که خود را جای خدا قرار داده ایم. اگر گفتهٔ فلان عالِم یا فلان شیخ را ملاک اعتبار قرار دهیم آنان را جای خدا قرار داده ایم. وظیفهٔ ما این است که تنها به خداوند تسلیم شویم. جز این هرکس چیزی گفت باید از او پرسید که دلیلت چیست و این سخنت مطابق کدام آیه است؟ اگر دلیلی از قرآن نیاورد و گفت: تو چه حق داری بپرسی، تو چه میدانی که دلیل می خواهی و تو در حدی نیستی که چنین چیزی بپرسی؛ نباید سخن چنین فردی را پذیرفت و نباید امور دین را از چنین شخصی پرسید.
