قرآن كريم در آيات متعددى تعبير به “كن فيكون” دارد که همان آیات را به خدمت شما تقدیم می کنیم:
“إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُن فَیَکُونُ” چون به كارى فرمان دهد فقط به آن مى گويد باش، پس مى باشد (آل عمران/47)
“إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَیْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَن نَّقُولَ لَهُ کُن فَیَکُونُ” ما وقتى چيزى را اراده كنيم همين قدر به آن مى گوييم باش و موجود مى شود (نحل/40)
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ” چون به چيزى اراده فرمايد كارش اين بس كه مى گويد باش و موجود مى شود (یس/82)
“إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَیَکُونُ”
در واقع مثل عيسى نزد خدا همچون مثل آدم است او را از خاك آفريد سپس بدو گفت باش پس وجود يافت (آلعمران، 59)
“وَیَوْمَ یَقُولُ کُن فَیَکُون” و هر گاه كه مى گويد باش و موجود شود (انعام، 73)
به آیات فوق توجه کرده می بینیم که بعد از فعل امر(“کن) فعل مضارع (یکون) می آید و فعل مضارع فعلی است که بر شروع انجام کار در زمان حال دلالت دارد. یعنی خداوند عالم اگر به چیزی اراده فرماید در ایجاد آن نیازمند چیز دیگرى نیست، فقط می گوید باش و آن چیز شروع به آفریده شدن می کند.
ولی متاسفانه در بسیاری از ترجمه و تفاسیر قران کریم این آیات را به این معنی ترجمه کرده و ادعا نمودند که “فیکون” در این معنی است که در حال و در همان لحظه موجود می شود. البته اشتباه است. چون در آیات مذکوربعد از “کن” فعل “کان” ذکر نشده “فیکون” فعل مضارع آمده است.
تذكر این نكته نیز لازم است كه اگر خداوند برای آفریدن امر بدهد مثلا اراده کند که انسان 9 ماه در رحم مادرش بماند، مگر خدا نمی توانست کودک را در یک لحظه و فورا خلق کند؟
این در آن معنی نیست که خدا برای آفریدن به زمان نیاز دارد و او نمی تواند در یک لحظه او را خلق کند. بلکه خدا با این قوانین خلقت به انسان صبر و استقامت را می آموزد.
به عبارت دیگر خداوند اراده اش نافذ مطلق است و هیچ مانعی برای آن نیست و همه اسباب در خدمت اراده اوست و هر گاه چیزی را بخواهد و اراده کند و حکم نماید، فقط کافی است امر به ایجاد کند تا بدون شک و قطعاً واقع شود.
