ناامیدی از دیدگاه شریعت اسلامی (قسمت 1)
نا امیدی در قرآن کریم کاری ناپسند است که فقط از کافران سر نمی زند.در قرآن کریم چنین آمده است:
… وَلاَ تَیْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ * … إِنَّهُ لاَ یَیْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ [1]
و از رحمت خدا نومید مباشید*… زیرا جز گروه كافران كسى از رحمت خدا نومید نمىشود
معنای این سخن آن است که نا امیدی بائث کفر می شود.
بدی ناامیدی به حدی است که امام صادق علیه السلام آن را در از گناهان کبیره شمرده است:
یکی از گناهان کبیره «الْقُنُوطُ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ وَ الْیَأْسُ مِنْ رَوْحِ اللَّه» است.[2]
ارتباط بین ناامیدی و کفر
نا امیدی یعنی باور این معنا که در عالم، دیگر کسی نیست که این مشکل را حل کند و یا کمک کند که گره از کار باز شود. آنچه این باور را به کفر تبدیل می کند نفی خدا و قدرت او در این باور است. این چیزی نیست که حتما به زبان جاری شود ، همین که فرد در دل، با این که اصل وجود خدا را قبول کرده باشد، اما قدرت و رحمت مبعالی را منکر شود، برای کفرش کافیست.
پس اینکه قرآن کریم می فرماید: تنها کافرانند که از رحمت خدا مأیوس می شوند معنایش این نیست که یأس به کفر می انجامد؛ بلکه پیام آیه شریفه این است که نا امیدی ریشه در کفر دارد؛
در بین انسان ها کسانی هستند که چنان فطرت خداباور و خداشناس را زیر خروارها گناه دفن کرده اند که در سخت ترین شرایط هم نمی توانند صدای فطرت را بشنوند و خدا را بخوانند و به او امیدوار باشند
وقتی در هر برنامه ریزی که انسان می کند با شکست مواجه می شود و دریغ از یک اتفاق مثبت که دوباره جون بگیرد،دیگر با چه نیرویی می تواند امید را در دل خودش زنده نگه دارد؟!؟
چرا نا امیدی گناه است؟ چرا وقتی زندگی طاقت فرسایی داریم حق نداریم نا امید باشیم؟
قبول این امر برای من خیلی سخت است و نا امیدی در وجودم موج می زند!!!
باسلام
باخودت صادق باش …اگرباافكارنااميدكننده…..سركني چه نتيجه …اخرش عايدت ميشود.
اهااگربااميد…شخصي..رِِيسي……چه طورحااگربه…..كه تمام قدرت جهان دردست اوست..واگاه ازدردتوومهربان است…….
ان تخا باخودت