یکی از لوازم مظاهر «اخوّت» وحدت و تعاون و همآوایی است و چیزی که با آن تضاد و ناهمخوانی دارد «تفرقه» و چنددستگی میباشد. جامعه اسلامی که بنیانش بر برادری استوار میباشد، جامعهای است که در عرصه باورهای ایمانی، عبادات و شعائر، مفاهیم فکری، فضایل اخلاقی، رویکردهای معنوی، آداب و روش، فرهنگ اجتماعی، ارزشهای انسانی و اصول قانونگذاری یکپارچه هماهنگ است.
همچنین در اهدافی که زمین را به آسمان، دنیا را به عقبی، آفریده را به آفریدگار ارتباط میبخشد و در اصول روشن و ارزشمندی که میان آرمانگرایی و واقعیّت ایجاد الفت میکند و ثابت و متغیّر را باهم میآمیزد و میان الهام از میراث فکری و فرهنگی پیشینیان و بهرهگیری از پیشرفتهای معاصر توازن را ایجاد مینماید، متّحد و یکپارچه است.
خداوند متعال در قرآن مسلمانان را به وحدت فراخوانده و از تفرقه نهی کرده است آنجا که می فرماید:« و همگى به ریسمان خدا (قرآن و اسلام) چنگ زنید، و پراکنده نشوید و نعمتى را که خدا بر شما ارزانى داشته یاد کنید که دشمن (یکدیگر) بودید، پس او میان دلهاى شما، الفت ایجاد کرد، و به برکتِ نعمتِ او، برادر یکدیگر شدید»(سوره آل عمران /103]
در این آیه الفت و برادری بین مسلمانان امری مطلوب و از الطاف الهی دانسته شده اما تفرقه و دشمنی گناهی است که مسلمانان نباید مرتکب آن شوند ( ولا تفرقوا )
خداوند در آیه ای دیگر تفرقه و پراکندگی را شدیداً نکوهش کرده است؛ آنجا که به پیامبر خود می فرماید:« تو را با آنها که دین خویش فرقهفرقه کردند و دستهدسته شدند، کارى نیست. کار آنها با خداست. و خدا آنان را به کارهایشان آگاه خواهد کرد»(سوره أنعام/159
طبق این آیه مبارکه تفرقه و اختلاف آنچنان زشت و نارواست که کسانى که دین خود را فرقه فرقه می کنند، پیامبر(ص) هیچ گونه پیوندی با آنان ندارد و در پیشگاه خداوند مجازات خواهند شد.
در آیه دیگر درباره این افراد صریحاً وعده عذاب می دهد و می فرماید :« و مانند کسانى نباشید با آنکه نشانههاى روشن (پروردگار) به آنان رسید پراکنده شدند و اختلاف ورزیدند و و براى آنان عذابى سهمگین خواهد بود»(آل عمران /105
