چرا خداوند در قرآن برای خودش از ضمیر مذکر استفاده کرده است؟
سؤال: چرا در قرآن کریم خداوند برای خودش از ضمیر مذکر استفاده کرد؟ اگر از ضمیر مؤنث استفاده می کرد نقص برای او بود؟
جواب: نه، اصلا آن طوری که شما برداشت کردید نیست. اگر قواعد لغتی که قرآن با آ« نازل شده اقتضا می کرد، خداوند برای خود از ضمیر مؤنث استفاده می کرد. برای هیچ کس پنهان نیست که قرآن کریم به زبان عربی نازل شده است. و چون زبان عربی قوانین خاص خود را دارد، لا بد آن هم مطابق این قواعد نازل شده باشد. زبان عربی به علّت نداشتن ضمیر خنثی، بعضی از چیزهایی که فارغ از جنسیت باشند را با ضمیر مذکّر می آورد. البته نظیر این، در زبان های دیگری نیز وجود دارد. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که آوردن ضمیر مذکّر، ربطی به صفات مردانه ندارد. در واقع قرآن کریم مغلوب نگاه مرد سالارانه متداول در زمان نزول نشد. این یک ویژگی زبانی است و متکلم به آن زبان را پایبند به رعایت آن می کند. و قرآن به مقتضای این امر، با همین گفتمان زبان عربی سخن می‌گوید و هماهنگ با قواعد عربی از ضمایر مذکر برای خداوند استفاده می شود.
باید تأکید کنیم که نشانه های لفظی مۆنث و مذکر، میزان ارزش را نشان نمی دهد و الا اگر نشانه های لفظی مذکر، به خاطر منزلت خاص، دارای ارزش بود، برای شیطان و ابلیس … نباید از ضمایر مذکر استفاده می شد
کلا در زبان عربی، اسما و افعال، غیر از فعل های متکلم، دو نوع می باشند: مذکر و مۆنث، و مذکر و مۆنث نیز به حقیقی و مجازی تقسیم می شوند.
موجوداتی که آلات ذکورت و انوثت (مردانگی و زنانگی) داشته باشند، مذکر و مۆنث حقیقی اند و بقیه مجازی می باشند. مذکر حقیقی مانند «أب» (پدر) و «جمل» (شتر نر) و مۆنث حقیقی مانند «امرأة» (زن) و «ناقة» (شتر ماده)؛ و مذکر مجازی مانند: «باب» (در) و «حجر» (سنگ)، مۆنث مجازی مثل: «شمس» (خورشید) و «غرفه» (اطاق). و کار برد مۆنث مجازی در مواردی؛ مانند، اسامی شهرها و اعضاء زوج بدن، قیاسی و بر طبق قاعده است و در بقیه موارد قاعده خاصی ندارد، یعنی "سماعی" است.
بر اساس حقیقت وجودی خداوندی که نه زاینده و زاییده می باشد، و از موارد کار برد قیاسی و سماعی مۆنث مجازی هم نیست، پس براساس قواعد زبان عربی برای ذات متعالی خداوند باید از ضمایر، اسامی و صفات به صورت مذکر (مجازی) استفاده کرد.
