واجبات الهى، پيرو مصالح و منافعى است كه مكلف با انجام آنها، به آن مصالح و منافع دست مى يابد و زمينه رشد معنوى و كمال او فراهم مى گردد. در اين ميان بسيارى از مصالح و منافع عبادات بر بندگان مخفى و پوشيده است; از اين رو دسترسى به علت اصلى و منحصر به فرد احكام ميسر نيست، هر چند با استفاده از آيات و روايات به بعضى از علتها و حكمتهاى احكام به دست مى آيد.
بنابراين آنچه در پاسخ پرسش فوق مى توان گفت اين است كه:
ـ روزه: روح تقوا و پرهيزگارى را در انسان پرورش مى دهد و مايه پاكى درون مى گردد:
"كُتِبَ عَلَيْكُم الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقوُنَ"
«روزه بر شما نوشته شد همان گونه كه بر كسانى كه قبل از شما بوده اند نوشته شده، تا پرهيزگار شويد.»
2ـ روزه: تحمل گرسنگى و تشنگى زودگذر است و پاداش آن ايمنى از آتش جهنم و برخوردارى از بهشت و نعمت هاى بى انتهاى الهى و سيراب شدن هميشگى مى باشد.
چون انسان تفاوت مهمی با دیگر موجودات جهان هستی دارد. انسان از قدرت اختیار و آگاهی برخوردار است و به همین دلیل می تواند با وجود فراهم بودن خوراکی ها و نوشیدنی ها از خوردن آن اجتناب کند.
گرسنگی و تشنگی کشیدن نزد خدا فضیلت به حساب نمی آید بلکه استفاده از قدرت اختیار فضیلت است. این امر شما را از حیوان متمایز می سازد
روزه مقاومت و اراده ی انسان را تقویت می کند و انسان را از انجام کارهای ناپسند باز می دارد. روزهورزشی است که انسان را برای اطاعت از اوامر خدا آماده می سازد
