تسبیح

تسبیح

عمرابن یحیی از پدر بزرگش چنین روایت می کند:

قبل از نماز صبح به در خانه عبدالله ابن مسعود رفتیم. تا وقتی از خانه خارج شد باهم به سمت مسجد راه بیفتیم. ابو موسی الاشعری نزدمان آمد و پرسید: عبدالله هنوز نیامده؟

-نه هنوز نیامده؛ و او هم در کنار ما منتظر او ایستاد. پس از کمی عبدالله از خانه اش خارج شد. همه از جا برخواسته، و اطرافش جمع شدیم. ابو موسی به او گفت: ای عبدالله در مسجد با موضوعی مواجه شدم که برایم خیلی عجیب بود. اما کار خیری به نظر می آمد.

عبدالله پرسید: چه کار می کردند؟

ابوموسی پاسخ داد: اگر کمی صبر کنی تو هم خواهی دید و ادامه داد: در مسجد عده ای را دیدم که حلقه زده و در هر حلقه یک نفر سنگ ریزه به دست داشت و فرمان می داد که صد تکبیر! و جماعت هم صد تکبیر می گفتند. بعد آن شخص سنگ به دست می گفت صد سبحان الله و همه به این فرمانهای او عمل می کردند.

عبدالله به ابوموسی می گوید تو به آنها چیزی نگفتی؟

ابوموسی: نه، چیزی به آنها نگفتم، می خواستم نظر تو را بپرسم.

عبدالله: به آنها بگو با این سنگ ریزه ها گناهانشان را بشمارند، با این کار به کارهای نیک آنها افزوده نمی شود.

بعد عبدالله به سمت مسجد راهی شد، و ماهم به دنبال او به مسجد رفتیم. وقتی وارد مسجد شدیم یکی از این حلقه ها را دید و بالای سر آنها رفت.

عبدالله: این چه کاری است که شما انجام می دهید؟

آنها پاسخ دادند: ای عبدالله، اینها سنگ ریزه است و ما با آن تکبیر، تهلیل و تسبیحاتمان را می شماریم.

عبدالله: شما با این سنگها گناهاتان را بشمارید من شما را تضمین می کنم که به کارهای نیکتان چیزی اضافه نمی شود. ای امت محمد! هلاکت شما نزدیک است! و این همه صحابه در میان شماست، هنوز کفن پیامبر(ص) خشک نشده، و هنوز ظرف غذایتان نشکسته است. شما را به قدرت خدا سوگند می دهم: آیا شما از امت محمد بیشتر هدایت شده اید؟ ویا آیا شما از کسانی هستید که درهای دلالت را می گشایید؟

آنها پاسخ دادند: ای عبدالله، به خدا سوگند که ما نیتی به جز انجام کار خیر نداشتیم.

عبدالله: فراوانند انسانهایی که به دنبال انجام کار خیر هستند اما به دلیل اشتباهاتشان هیچ گاه کار خیر انجام نمی دهند. رسول الله امتی را توصیف کرده بود که قرآن می خونند اما چیزی که می خوانند به قلبهایشان نفوذ نمی کند. به خدا سوگند که بسیاری از شما همان امتی هستید که پیامبر(ص) آن را توصیف کرده بود.

و بعد پشتش را برگرداند و از آنجا رفت.

امر ابن سلمه گفت: در ماجرای نهروان بسیاری از این افراد به ما حمله کرده بودند.