نیت به معنای قصد است، به عبارت دیگر قصد همان حلقه ی اتصال بین علم و عمل است. اگر کسی دانسته دست به انجام کاری بزند این به معنی آن است که نیت این کار را داشته است. چون هدف برای او معلوم است و حین انجام کار می داند و می فهمد که کدام کار را انجام می دهد. چنانچه نیت هر عملی شرط است همچنین در اعمال عبادی مثل نماز و روزه و دیگر اعمال بودنش یکی از شرایط صحت بودن این اعمال نیز هست. قابل ذکر است که محل نیت قلب انسان است و واجب نیست که انسان نیت خود را به زبان آورد. مثلا کسی که می خواهد نماز صبح بخواند بی شک از خوابش بیدار می شود وضو می گیرد به قصد نماز بوده و اگر از او سوال شود چرا بیدار شدی؟ حتما می گوید که برای ادای نماز صبح بیدار شدم. همین اعمال او خود نشانگر اینست که او نیت انجام نماز را داشته است.
خلاصه کلام، نیت واجب است و همين مقدار كه انسان تصميم مي‌گيريد كه مثلا وضو بگيرد كه نماز بخواند، نيت است و نیازی نیست بر زبان آورده شود.
