پاسخ:
خدای متعال در کتاب خود می فرماید:
“يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ وَلْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلَا يَأْبَ كَاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا…” (بقره 282)
“ای کسانی که ایمان آورده و اعتماد کرده اید! هر گاه برخی از شما به برخی دیگر بدهکار شدید که باید آن را تا وقتی معین بپردازید، آن را بنویسید و باید نویسندهای در میان شما متن قرارداد را به حق و عدل بنویسد و هیچ نویسندهای نباید از نوشتن آنچنان که خدا به او آموخته است، خودداری کند. پس باید آن را بنویسد و کسی که دِین به عهده اوست (بدهکار) به وی املاء کند و از حساب و کیفر خدا، پروردگار خود، بترسد و به هنگام املاء چیزی از آن نکاهد… .”
بنابراین، ادای قرض تا این حد واجب است و اولویت دارد، چه رسد به این که کسی بدهکار باشد و بخواهد کارهای مستحبی انجام دهد از جمله بدون پرداخت بدهی خود قربانی نماید. بهتر است انسان بدهی خود را پرداخت کند و هر زمانی که توانایی مالی داشته باشد قربانی را انجام دهد. بی تردید باز پرداخت قرض واجب تر است.