در آیه 17 سوره توبه می فرماید که ” مشرکان به كفر خويش شهادت مى دهند” و همچنین در آیه 30 اعراف “گمراهان و مى پندارند كه راهيافتگانند”. این دو آیه را چطور باید فهمید و بین این دو آیات چه ربطی وجود دارد؟
جواب: آیات مورد نظر اینهاست:
[در حالى كه] گروهى را هدايت نموده و گروهى گمراهى بر آنان ثابت شده است زيرا آنان شياطين را به جاى خدا دوستان [خود] گرفته اند و مى پندارند كه راهيافتگانند (اعراف 30).
مشركان را نرسد كه مساجد خدا را آباد كنند در حالى كه به كفر خويش شهادت مى دهند آنانند كه اعمالشان به هدر رفته و خود در آتش جاودانند (توبه 17)
آنانکه گمراهند همواره بهانه ای پیدا می کنند. مثلا ربادهنده با آن که می داند این کار او حرام است ولی می گوید که انجام کار دیگری به جز این کار برایش میسر نیست و بدین ترتیب حق را به جانب خود می بیند. مشرکان نیز اینچنین هستند: آنها با آن که می دانند شرک گناه کبیره است ولی پیش خود گمان می برند که بدون استفاده از وسیله دعایشان قبول نخواهد شد و آنها نیز به همین صورت خود را ذی حق می پندارند
