سوال:
چرا با وجود مومن بودن و پایبندی به دین ، گاهی در وجود خداوند متعال شک می کنیم؟
پاسخ:
البته تردد و نوسان ذهن برای تحقیق؛ این شک، طبیعی بوده و موجب برطرف شدن احتمالات اضطراب‌آمیز است. بر این اساس گفته می‌شود: یقین‌های اصیل و مفید، آن سوی پل شک و تردید قانونی است. چنین شکی -که انسان را به یقین می‌رساند-به مراتب بهتر از ایمان ظاهری بی‌اساس است.
ولی هیچ موجودی نیست که وجود خدای متعال را احساس نکند و آثار حضور او را در خلقتش، در خودش و آفاق اطرافش به چشم خود نبیند، زیرا هر آنچه هست گواهی بر خالق و حاکم اوست.
به همین دلیل است که هیچ یک از پیامبران برای اثبات وجود خداوند متعال به مردم نیامده اند. زیرا حتی کسانی که ادعا می کنند خدای متعال وجود ندارد، این نیز اعتقاد به نبودن او نیست، بلکه فرار از خداست. و اما مسلمانی که در وجود خداوند متعال شک دارد، این از وسوسه شیطان است تا مردم را از اعتقاد به خدا و عبادت او باز دارد.
“قَالَ فَبِمَا أَغْوَيْتَنِي لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَكَ الْمُسْتَقِيمَ. ثُمَّ لَآتِيَنَّهُمْ مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَيْمَانِهِمْ وَعَنْ شَمَائِلِهِمْ وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَاكِرِينَ ” (الأعراف: 16-17)
“خود شیطان به وجود خداوند متعال یقین دارد، اما حق امر و نهی او را انکار کرد و بدین وسیله خود را معبود ساخت، پس سزاوار آن شد که از رحمت او سبحان اخراج شود”
در کتاب خدا می خوانیم:
“وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ. إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ ” (الأعراف: 200-201)
“و هر گاه وسوسهاي از شيطان به تو رسد به خدا پناه بر، كه او شنونده و دانا است. چون اهل تقوا را از شیطان وسوسه و خیالی به دل فرا رسد همان دم خدا را به یاد آرند و همان لحظه بصیرت و بینایی پیدا کنند.”
در قرآن تأکید فراوانی بر شناخت خداوند رفته و موانع شناختی و گرایشی آن بیان شده است؛ و بدان که شبهات با علم درمان می شود و بزرگترین علم را در کتاب خدای متعال می یابیم به شرطی که آن را با تدبر و فهم و به قصد عمل و اعمال بخوانیم.
﴿إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا ﴾ (الإسراء: 9)
“اين قرآن به راهي هدايت ميكند كه مستقيم ترين راههاست، و به مؤ مناني كه عمل صالح انجام ميدهند بشارت ميدهد كه براي آنها پاداش بزرگي است”
و آن انگيزه را بالا مى برد، ايمان را تقويت مى كند و شبهات را از بين مى برد، از اين روست كه خداوند متعال در كتابش آن را سفارش كرده و فرمود:
﴿وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا﴾ [الكهف: 28]
|با كساني باش كه پروردگار خود را صبح و عصر ميخوانند، و تنها ذات او را مي طلبند، هرگز چشمهاي خود را، بخاطر زينتهاي دنيا، از آنها برمگير، و از كساني كه قلبشان را از ياد خود غافل ساختيم اطاعت مكن، همانها كه پيروي هواي نفس كردند، و كارهايشان افراطي است.”
