ناامیدی از دیدگاه شریعت اسلامی (قسمت 2)
همه انسان ها فطرتا خدا باورند. آفرینش انسان به شکلی است که خداباوری در ذات او نهاده شده است. رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود:
كُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ یَعْنِی الْمَعْرِفَةَ بِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَالِقُه [1]
هر نوزادى بر همین فطرت متولد مىشود، یعنى خداى عزوجل را خالق خود می داند.
از این رو چنین کسی نمی تواند از رحمت خدا نا امید شود؛ حتی کسانی که به صدای فطرت توجه ندارند و با شرک و بی دینی آلوده شده اند، در موقعیتی که می فهمند دیگر از کسی و چیزی کاری ساخته نیست، فطرتشان می گوید از خدا کاری ساخته است، برای همین فوراً او را می خوانند و از طلب کمک می کنند:
فَإِذَا رَكِبُوا فِی الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ یُشْرِكُونَ [2]
و هنگامى كه بر كشتى سوار مىشوند، خدا را پاكدلانه مىخوانند
و [لى] چون به سوى خشكى رساند و نجاتشان داد، بناگاه شرك مىورزند.
گاهی انسان غرق گناه می شود که فطرتش دفن می شود و این دفن کردن آنقدر عمیق می شود که صدای فطرتش بیرون نمی آید. در نتیجه این شخص حتی در مواقعی که دیگر خیلی ها به سمت خدا دست دراز می کنند، او نا امید محض دارد و انگار هیچ نیرو و صاحب قدرتی در عالم وجود ندارد که بتواند مشکل را حل کند. و این یعنی انکار قدرت و توانایی مطلق خداوند متعال است.
ناامیدی محض امر محال است. زیرا انسان به گونه ای خلق شده که نیروی درونی به نام فطرت دارد. اما اگر کسی این نعمت الهی زیرمعصیت دفن کند که هیچ صدایی از آن بلند نشود رابطه اش با خداوند قطع شده و در مشکلات چون متوجه آن نمی گردد ، تمام درها را بسته و تمام قدرت ها را ناتوان می بیند، به ناامیدی محض می رسد که اساسش در کفر است. لذا گفته می شود نا امیدی ریشه در کفر دارد. پس کاری نکنیم که فطرت پاک مدفون گناهان شود و از طرف دیگر در هر حال نباید قطع امید کرد.
سلام علیکم
من خیلی از شرک و کفر میترسم بیشتر از سرطان. برایم دعا کنید.
و علیکم السلام
اعتقادات محکم و قانع کننده
اولا برای خود تان داشته باشید که دچار وسواس نشوید. خدا پشت پناهتان باشد